De verlossing door Boaz en de zegen van Obed (Ruth 4:1-22)

Inleiding

Jeroen (38) had zijn boekhandel opgebouwd vanaf de grond. Jarenlang had hij geïnvesteerd, niet alleen in boeken, maar ook in relaties. Klanten kwamen niet alleen voor een nieuw boek, maar ook voor een praatje. Voor advies over welke roman hen door een moeilijke periode zou helpen of welk theologisch werk hun geloofsleven zou verdiepen. De winkel was zijn trots, zijn toekomst, zijn zekerheid. Maar tijden veranderen. De concurrentie van online verkoop groeide, grote ketens drukten de kleintjes uit de markt en de huur steeg elk jaar. Jeroen probeerde vol te houden, tot de dag dat de klap kwam: de eigenaar van het pand besloot te verkopen. Binnen drie maanden moest hij weg. Hij zocht naar oplossingen, maar elke mogelijkheid strandde. Andere panden waren te duur, te ver weg of simpelweg ongeschikt. Banken wilden geen lening verstrekken. Subsidies golden niet voor kleine ondernemers zoals hij. Er was geen uitweg. Wat hij had opgebouwd, leek verloren te gaan. 

     Op een avond zat Jeroen alleen in zijn winkel, tussen de half ingepakte dozen. Zijn winkel was geen winkel meer, slechts een ruimte vol herinneringen. Zijn telefoon trilde. Hij nam op. ‘Ik hoorde wat er is gebeurd. Ik wil je helpen.’ Het was Pieter, een klant die al jaren zijn winkel bezocht. Jeroen fronste. Hulp? Wat zou dat betekenen? Pieter legde uit dat zijn broer een leegstaand pand had, net buiten het drukke stadscentrum. ‘Je zou er zo in kunnen. Ik wil je helpen met de opstart, financieel en praktisch. Jij hoeft alleen ja te zeggen.’ Jeroen voelde een knoop in zijn maag. Dit was niet hoe hij het had gewild. Hij had alles zelf opgebouwd, zelf gevochten. Kon hij zomaar accepteren dat iemand anders hem uit de nood hielp? Dat voelde als toegeven dat hij gefaald had. Maar wat was het alternatief? 

     Dagenlang worstelde hij met de beslissing. Tot zijn vrouw op een avond zei: ‘Soms moet je niet alleen naar jezelf kijken, maar ook naar de toekomst. Jij helpt anderen altijd met je winkel. Waarom zou jij geen hulp mogen aannemen?’ Die woorden raakten hem. Hij dacht aan hoe hij altijd had geloofd dat mensen elkaar nodig hebben. Dat gemeenschap niet alleen draait om wat je zelf presteert, maar ook om wat je voor elkaar kunt betekenen. Met een diepe zucht pakte hij zijn telefoon en belde Pieter. Twee maanden later stond hij in een nieuw pand. Kleiner, maar karakteristiek. Dezelfde boeken, dezelfde klanten, een frisse start. En ineens besefte hij: zijn toekomst hing niet af van zijn eigen kracht, maar van een onverwachte losser – iemand die voor hem was opgestaan en hem had geholpen toen hij zelf niets meer kon.

     Dit is precies het verhaal dat we vandaag tegenkomen in het boek Ruth. Ook daar lijkt de toekomst van Ruth en Naomi vast te zitten. Ze hebben geen rechten, geen middelen en geen zekerheid. In de wet van Israël is er een oplossing: een losser, een naaste verwant die het bezit kan overnemen en de familie in stand kan houden. Maar zal er iemand zijn die bereid is om op te staan? Aan de poort van Betlehem vindt een belangrijke gebeurtenis plaats. Er is een man die de wettelijke eerste rechten heeft, maar als hij de volledige verantwoordelijkheid beseft, trekt hij zich terug. Dan treedt Boaz naar voren. Hij is bereid om niet alleen het land te kopen, maar ook Ruth op te nemen in zijn familie. Wat eerst een uitzichtloze situatie leek, wordt een nieuw begin. Soms denken we dat we alles zelf moeten oplossen. Dat onze toekomst alleen afhangt van wat wij kunnen. Maar wat als Gods redding komt door iemand anders? Wat als Hij een losser op ons pad stuurt? En zijn wij bereid die rol zelf op ons te nemen, als we zien dat iemand anders onze hulp nodig heeft? Laten we lezen hoe dit verhaal zich afspeelt in de stadspoort van Betlehem.

Bijbeltekst (NBV21)

Ruth 4

[1] Boaz was intussen naar de poort gegaan en daar gaan zitten. Toen kwam de man voorbij over wie hij gesproken had – zijn naam is niet van belang – en hij zei: ‘Kom hier even bij me zitten.’ De man deed wat hem gevraagd werd. [2] Ook vroeg Boaz tien stadsoudsten plaats te nemen, en ook zij gingen zitten. [3] Toen zei hij tegen de man die ook als losser kon optreden: ‘Het stuk land van onze broeder Elimelech wordt door Naomi, die teruggekeerd is uit Moab, verkocht. [4] Ik meen dan ook u het volgende te moeten meedelen: U kunt het stuk land kopen ten overstaan van de hier aanwezigen en ten overstaan van de oudsten van het volk. Als u van plan bent uw rechten als losser te doen gelden kunt u dat doen, zo niet, dan moet u mij dat laten weten. U bent de eerste die hiervoor in aanmerking komt, en ik kom na u.’ ‘Ik zal mijn rechten doen gelden,’ zei de man. [5] Daarop zei Boaz: ‘Wanneer u het stuk land koopt van Naomi, koopt u het ook van Ruth, de weduwe uit Moab, en zal de naam van haar overleden man voortleven op zijn land.’ [6] Toen zei de man: ‘Dan kan ik mijn rechten niet doen gelden, want dat zou ten koste gaan van mijn eigen familiebezit. Neemt u het maar van mij over, want ik kan me dat niet veroorloven. [7-8] Koopt u het land maar!’ en hij trok zijn sandaal uit. (Als vroeger een dergelijke koop of ruil rechtsgeldig gemaakt moest worden, bestond er in Israël het gebruik dat men zijn sandaal uittrok en die aan de ander gaf. Zo werd een dergelijke zaak in Israël bekrachtigd.) [9] Daarop sprak Boaz tot de oudsten en alle anderen die daar waren: ‘U bent er vandaag getuige van dat ik van Naomi het gehele bezit van Elimelech en dat van Kiljon en Machlon koop. [10] Daarmee neem ik ook Ruth tot vrouw, de Moabitische, de vrouw van Machlon, om de naam van haar overleden man te laten voortleven op zijn land. Zo zal zijn naam niet verloren gaan bij zijn verwanten en de inwoners van de stad. U bent daar vandaag getuige van.’ [11] ‘Ja,’ zeiden de oudsten en allen die bij de poort aanwezig waren, ‘daarvan zijn wij getuige. De HEER geve dat de vrouw die in uw huis komt, zal zijn als Rachel en Lea, die beiden het huis van Israël groot hebben gemaakt, zodat ook u groot zult zijn in Efrata en uw naam in Betlehem zal voortbestaan. [12] Moge uw huis worden als het huis van Peres, de zoon van Tamar en Juda, en wel door de kinderen die de HEER u bij deze jonge vrouw zal geven.’

[13] Daarna nam Boaz Ruth bij zich, zij werd zijn vrouw, en hij sliep met haar. De HEER liet haar zwanger worden en ze baarde een zoon. [14] De vrouwen zeiden tegen Naomi: ‘Geprezen zij de HEER, die jou vandaag iemand gegeven heeft die voor je zorgen zal. Moge zijn naam in Israël blijven voortbestaan! [15] Hij zal je je levensvreugde teruggeven en je onderhouden als je oud bent, want je schoondochter, die je liefheeft en die meer waard is dan zeven zonen, heeft hem gebaard.’ [16] Naomi nam de jongen op haar schoot en bleef hem vanaf dat moment verzorgen. [17] De buurvrouwen gaven hem zijn naam. ‘Naomi heeft een zoon gekregen,’ zeiden ze, en ze noemden hem Obed. Hij is de vader van Isaï, die de vader is van David.

[18] Dit zijn de nakomelingen van Peres: Peres verwekte Chesron, [19] Chesron verwekte Ram, Ram verwekte Amminadab, [20] Amminadab verwekte Nachson, Nachson verwekte Salmon, [21] Salmon verwekte Boaz, Boaz verwekte Obed, [22] Obed verwekte Isaï, en Isaï verwekte David.

© 2021 Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap

Exegetische uitleg

Nu we het bijbelgedeelte hebben gelezen, gaan we dieper in op de betekenis ervan. In de komende uitleg bekijken we stap voor stap hoe de gebeurtenissen zich ontvouwen, wat de culturele en theologische achtergrond is en welke rode draad door het hoofdstuk loopt. Dit helpt ons om niet alleen de tekst beter te begrijpen, maar ook om de kernboodschap van dit bijbelgedeelte helder te formuleren. We volgen de structuur van de tekst en staan stil bij de belangrijkste wendingen in het verhaal. Wat betekent het dat Boaz naar de stadspoort gaat? Waarom trekt de eerste losser zich terug? En hoe past dit alles in Gods grotere plan? 

Ruth 4:1-2. De rechtszitting bij de stadspoort 

Boaz verliest geen tijd. Zodra de dag aanbreekt, begeeft hij zich naar de stadspoort en neemt plaats. In de tijd van het Oude Testament was de stadspoort meer dan een doorgang in de stadsmuur. Het was het bestuurlijke en juridische centrum van de stad. Hier kwamen de oudsten samen om recht te spreken en om officiële transacties te bekrachtigen. Handelaren sloten er hun deals, rechtszaken werden er beslecht en belangrijke beslissingen werden in het openbaar genomen. De poort was de plek waar gemeenschap vorm kreeg, waar wet en orde zichtbaar werden gehandhaafd. Dat Boaz hier plaatsneemt, betekent dat hij zijn zaak officieel wil regelen. Dit is geen persoonlijke onderhandeling achter gesloten deuren, maar een kwestie die het hele volk aangaat. Boaz toont zich een man van principes: hij wil geen halve oplossingen, geen snelle afspraken die misschien later in twijfel getrokken kunnen worden. Hij wacht niet af, hij neemt initiatief.

     En dan verschijnt de man die hij zoekt. In de tekst wordt zijn naam niet genoemd. De Hebreeuwse uitdrukking die hier gebruikt wordt, betekent zoiets als ‘die en die’ of ‘een zekere man’. Het is alsof de schrijver hem bewust uit de geschiedenis weglaat. In een cultuur waarin iemands naam en nageslacht allesbepalend waren, is dit een veelzeggend detail. De naamloze losser had de kans om zijn familie in ere te houden, om een belangrijke rol te spelen in Gods plan, maar hij zal in de vergetelheid raken. Dit staat in schril contrast met Boaz, wiens naam tot op de dag van vandaag bekend is als een rechtvaardige en trouwe man.

     Boaz roept de man bij zich en vraagt hem om plaats te nemen. De manier waarop dit gebeurt, suggereert dat Boaz niet zomaar beleefd informeert of de man even tijd heeft. Het werkwoord dat hier wordt gebruikt, duidt op een zekere autoriteit. Boaz wacht niet af, hij zet de situatie naar zijn hand. Dit laat iets zien van zijn karakter: hij is een man van actie, iemand die verantwoordelijkheid neemt en niet wegloopt voor lastige kwesties. Maar Boaz laat het niet alleen bij deze man die hij bij zich roept. Hij verzamelt ook tien stadsoudsten en vraagt hen om plaats te nemen. Dit detail is cruciaal. Volgens de wet was een transactie pas rechtsgeldig als er getuigen bij aanwezig waren. Vaak waren twee of drie getuigen voldoende, maar bij een zaak als deze – waarbij losserschap, familiebezit en toekomstig nageslacht een rol speelden – was een grotere groep vereist. De aanwezigheid van tien oudsten geeft de hele scène een officieel en plechtig karakter.

     We kunnen ons de setting levendig voorstellen. Het is vroeg in de ochtend. De stadspoort is een drukke plek. Handelaars slepen hun koopwaar de stad in, boeren keren terug van het land, vrouwen komen bijeen om de laatste nieuwtjes te bespreken. En te midden van die bedrijvigheid zit Boaz, met naast hem de naamloze losser en tien oudsten. Omstanders blijven staan, nieuwsgierig naar wat hier besproken wordt. Ze weten dat iets belangrijks op het punt staat te gebeuren. Op dit moment weten we als lezer nog niet hoe de scène zich zal ontvouwen. Maar er hangt spanning in de lucht. Boaz heeft een plan, maar hij kan niet zomaar doen wat hij wil. De naamloze losser heeft volgens de wet het eerste recht om als losser op te treden. Zal hij zijn verantwoordelijkheid nemen of zal hij zich terugtrekken? Voor Ruth en Naomi hangt hun toekomst volledig af van wat hier besloten wordt. Dit is geen zakelijk onderonsje, maar een levensveranderend moment.

     De stadspoort is in de Bijbel vaker de plek van belangrijke beslissingen. Abraham onderhandelde hier om een graf voor Sara te kopen (Genesis 23:10-18). Koningen hielden er rechtspraak. Jezus werd uiteindelijk buiten de poort gekruisigd, symbool voor zijn verwerping door de wereld (Hebreeën 13:12). Het is de plaats waar wereldse en goddelijke rechtspraak samenkomen. En hier, in Betlehem, wordt nu een beslissing genomen die verregaande gevolgen zal hebben – niet alleen voor Ruth en Naomi, maar voor heel Israël.

     Deze gebeurtenis bij de poort wijst ook vooruit naar Jezus. Waar de naamloze losser zal wegkijken van zijn verantwoordelijkheid, zal Jezus de ultieme Losser zijn, die niet alleen familie-eigendom veiligstelt, maar mensen verlost. Waar anderen zich terugtrekken, treedt Hij naar voren. Waar recht en genade samenkomen, daar vinden we Gods plan in werking.

     En zo eindigt deze eerste scène met een open vraag. De setting is geschetst, de hoofdrolspelers zitten op hun plek. Nu blijft alleen nog de vraag: wie zal uiteindelijk opstaan als de ware losser?

Ruth 4:3-4. Het losrecht en de eerste reactie van de losser 

De stilte bij de stadspoort wordt doorbroken. Boaz richt zich rechtstreeks tot de naamloze losser en brengt de kwestie formeel ter sprake: ‘Het stuk land van onze broeder Elimelech wordt door Naomi, die teruggekeerd is uit Moab, verkocht.’ Dit is een geladen uitspraak. Iedereen die hier aanwezig is, weet wat er op het spel staat.

     Boaz kiest zijn woorden zorgvuldig. Hij spreekt niet over Ruth, niet over huwelijk, niet over verplichtingen. Hij begint met een zakelijke kwestie: land. In Israël betekende land veel meer dan eigendom. Het was familie-erfgoed, een teken van Gods trouw, een tastbare belofte dat een geslacht zou voortleven. Volgens de wet (Leviticus 25:23-28) mocht land nooit voorgoed vervreemd worden, omdat het uiteindelijk aan God behoorde. Als iemand het moest verkopen wegens armoede, had een verwant familielid de plicht om het terug te kopen. Dit waarborgde de continuïteit van de familie en voorkwam dat families hun wortels verloren.

     Maar hoe kan Naomi het land verkopen? Hier ligt een complex juridisch punt. In principe kon een weduwe geen land verhandelen. Waarschijnlijk betekent dit dat het land al eerder, bij de dood van Elimelech en zijn zonen, door schuldeisers in beslag is genomen. Nu Naomi is teruggekeerd, bestaat de mogelijkheid om het land terug te kopen. Alleen een losser kan dit doen. Boaz brengt deze kwestie nu aan de orde. Dit is een slimme zet van Boaz. Hij presenteert de situatie op een manier die voor de losser aantrekkelijk lijkt: een kans om land te verwerven. Dit maakt hem sociaal bijna verplicht om het losserschap op zich te nemen. Dit is een publiekelijk gesprek en in de oren van de omstanders klinkt dit als een edele daad. De losser kan zich moeilijk terugtrekken zonder zijn reputatie te schaden.

     Dan stelt Boaz de formele vraag: ‘Als u van plan bent uw rechten als losser te doen gelden kunt u dat doen, zo niet, dan moet u mij dat laten weten. U bent de eerste die hiervoor in aanmerking komt, en ik kom na u.’ Dit zet de losser voor het blok. Hij moet nú kiezen. De druk ligt op hem. Dit is geen vrijblijvende overweging; de stadsoudsten luisteren mee, de gemeenschap kijkt toe. Maar de losser hoeft niet lang na te denken. Hij antwoordt direct: ‘Ik zal mijn rechten doen gelden.’ Een rationele keuze. Dit betekent dat hij het land terugkoopt en zijn bezit vergroot. Een gunstige transactie. Niets lijkt in de weg te staan. Wat opvalt aan de anonieme losser is zijn beperkte blik. Hij ziet land, bezit, winst. Hij volgt de wet, maar zonder de geest ervan te begrijpen. Dit doet denken aan de houding van de farizeeën in Jezus’ tijd. Ze hielden zich aan de regels, maar misten het hart van de wet: liefde, barmhartigheid, trouw (Mattheüs 23:23). De naamloze losser denkt aan zijn eigen belang. Hij beseft nog niet wat het losserschap werkelijk inhoudt.

     Als lezer voelen we de spanning toenemen. We hebben Ruth gevolgd vanaf het begin. Zij en Naomi hebben op Boaz gerekend. En nu lijkt een onbekende verwant hun toekomst in handen te krijgen. Wat dit alles nog spannender maakt, is dat Boaz nog niet alles heeft gezegd. Hij heeft de losser bewust in deze positie gebracht, maar er is een cruciale voorwaarde die hij nog niet heeft genoemd. De transactie lijkt beklonken, maar er komt nog een onverwachte wending. In het vervolg van het gesprek zal meer duidelijk worden dan alleen de juridische kant van het losserschap. Het laat zien hoe gerechtigheid niet alleen een kwestie van regels is, maar van verantwoordelijkheid nemen voor anderen. En dat is precies waar Boaz naartoe werkt. De echte test voor de losser moet nog komen.

Ruth 4:5-6. De extra voorwaarde: Ruth en het behoud van de familienaam 

Het lijkt allemaal geregeld. De naamloze losser heeft zonder aarzeling ingestemd met de koop van het land. Een eenvoudige transactie, een kans om zijn bezit uit te breiden. Maar dan, op precies het juiste moment, komt Boaz met een onthulling die alles op zijn kop zet: ‘Wanneer u het stuk land koopt van Naomi, koopt u het ook van Ruth, de weduwe uit Moab, en zal de naam van haar overleden man voortleven op zijn land.’ Met deze onthulling stijgt de spanning in het verhaal. Tot nu toe was alles een zakelijke kwestie: land, eigendom, winst. Maar nu brengt Boaz iets nieuws in: verantwoordelijkheid. Dit is niet zomaar een koopcontract; het gaat om het voortzetten van een naam, een familie, een toekomst. De losser dacht dat hij er een mooi stuk grond bij kreeg, maar nu blijkt dat het meer inhoudt. Wie dit land koopt, neemt ook Ruth als vrouw. En dat verandert alles.

     In de oudtestamentische samenleving had familie een diepe betekenis, vooral als het ging om erfopvolging en het voortbestaan van een familielijn. De wet van Mozes bepaalde dat wanneer een man zonder kinderen overleed, zijn broer met de weduwe moest trouwen. Dit zogenaamde leviraatshuwelijk (of zwagerhuwelijk) had als doel ervoor te zorgen dat de naam en het bezit van de overledene binnen de familie bewaard bleven (Deuteronomium 25:5-10). De eerste zoon die uit dit huwelijk werd geboren, werd dan beschouwd als de erfgenaam van de overleden man.

     Hoewel deze wet in de eerste plaats op broers was gericht, werd het principe soms ruimer toegepast binnen de bredere familiekring. Het ging niet alleen om juridische regels, maar ook om eer en trouw: het was de verantwoordelijkheid van familieleden om ervoor te zorgen dat de naam van een gestorven man niet werd uitgewist en dat zijn bezit niet buiten de familie terechtkwam. Dit speelde een belangrijke rol in het verhaal van Ruth, waar Boaz als familielid bereid is om deze plicht op zich te nemen, maar waar een andere verwant dit weigert vanwege de gevolgen voor zijn eigen nalatenschap.

     Laten we nog even terugkeren naar de woorden van Boaz. Waarom noemt hij Ruth hier expliciet ‘de weduwe uit Moab’? Hij had ook kunnen zeggen ‘de weduwe van Machlon’. Maar hij legt de nadruk op haar afkomst. Misschien om de losser direct te confronteren met het feit dat hij niet zomaar een Israëlische vrouw zou huwen, maar een buitenlandse. Moabieten werden in Israël vaak met argwaan bekeken vanwege hun oorsprong en vroegere vijandschap met Israël (Deuteronomium 23:4-7). Door dit detail op te nemen, raakt Boaz een gevoelig punt. De vraag is nu: is de losser bereid om een Moabitische vrouw in zijn huis op te nemen?

     Het antwoord van de anonieme man kom opnieuw snel: ‘Dan kan ik mijn rechten niet doen gelden, want dat zou ten koste gaan van mijn eigen familiebezit. Neemt u het maar van mij over, want ik kan me dat niet veroorloven.’ De woorden laten geen ruimte voor twijfel: dit is een stap te ver voor hem. Hij is bereid om land te kopen, maar niet om een vrouw te nemen die geen directe voordelen biedt voor zijn eigen erfopvolging. Maar wat bedoelt hij precies met ‘dat zou ten koste gaan van mijn eigen familiebezit’? Vermoedelijk vreest hij dat als hij een zoon bij Ruth krijgt, dit kind als wettige erfgenaam van Machlon zal gelden, waardoor het gekochte land weer uit zijn familie zal verdwijnen. De transactie die eerst winstgevend leek, dreigt nu verlies op te leveren. Maar er zit mogelijk ook een sociale angst achter. Misschien vreest hij de reacties van zijn familie en gemeenschap. Hoe zou het zijn als hij als respectabele Israëliet een Moabitische vrouw trouwde? Zijn keuze laat iets zien van zijn prioriteiten: hij kijkt naar wat hem het meest oplevert, niet naar wat juist en rechtvaardig is en waarvoor het leviraatshuwelijk oorspronkelijk was bedoeld.

     Op dit moment wordt het contrast tussen de anonieme man en Boaz heel scherp. Boaz wist vanaf het begin wat het losserschap inhield. Toch is hij bereid om deze verantwoordelijkheid op zich te nemen. Niet omdat het hem economisch voordeel oplevert, maar omdat hij trouw wil zijn aan zijn familie en aan Gods principes van zorg en gerechtigheid. Hier zien we de kern van het boek Ruth: ware trouw en liefde gaan verder dan eigenbelang. Wat zich hier bij de stadspoort afspeelt, is niet zomaar een juridische transactie. Het is een morele test. Twee mannen staan tegenover elkaar: de een ziet vooral bezittingen, de ander ziet mensen. De een kiest voor zichzelf, de ander kiest voor trouw. Dit moment wijst vooruit naar Jezus, de ware Losser. Waar anderen zich terugtrekken als er een offer nodig is, treedt Hij juist naar voren. Waar deze naamloze losser zich niet kan veroorloven om iets te verliezen, gaf Jezus alles op om redding te brengen.

     De keuze is gemaakt. De naamloze losser trekt zich terug. En Boaz? Hij blijft staan. In dat ene gebaar wordt alles duidelijk: Boaz is bereid om te doen wat de ander niet wil. Hij kiest niet voor gemak, maar voor verantwoordelijkheid. En zo zal hij degene zijn die Ruth en Naomi een toekomst geeft. Maar niet alleen hen. Wat hier gebeurt, zal gevolgen hebben tot ver voorbij hun eigen leven. Want door deze keuze wordt Boaz niet alleen een losser voor Ruth, maar een schakel in een veel groter plan. Een plan dat uiteindelijk uitloopt op de geboorte van David – en later op de komst van Jezus zelf.

Ruth 4:7-10. De officiële overdracht en de verklaring van Boaz 

De spanning bij de stadspoort is voelbaar. De naamloze losser heeft zijn beslissing genomen: hij ziet af van zijn rechten. Maar hoe wordt deze beslissing bekrachtigd? In de oud-oosterse wereld ging dat niet met een ondertekend document of een officiële zegel, zoals wij dat zouden verwachten. In plaats daarvan volgde een symbolische handeling die voor iedereen zichtbaar was. Voor de ogen van de stadsoudsten en de omstanders trekt de losser zijn sandaal uit en overhandigt deze aan Boaz. Een ogenschijnlijk simpele handeling, maar in de context van het Oude Testament was dit een krachtige juridische bevestiging. De tekst zelf licht deze gewoonte kort toe: ‘Als vroeger een dergelijke koop of ruil rechtsgeldig gemaakt moest worden, bestond er in Israël het gebruik dat men zijn sandaal uittrok en die aan de ander gaf.’ Deze traditie is waarschijnlijk ontstaan uit het idee dat bezit en land verbonden waren aan de grond waarop men stond. In het oude Israël was het recht op een stuk land vaak symbolisch gekoppeld aan de voeten van de eigenaar. We zien dit terug in Deuteronomium 11:24, waar God tegen Israël zegt: ‘Elk stuk grond dat u zult betreden is voor u.’ Door zijn sandaal af te staan, maakt de losser zichtbaar dat hij afstand doet van zijn recht om dit land te betreden als eigenaar. Maar deze handeling is niet alleen een juridische formaliteit. Het is ook een morele daad. De losser bevestigt hiermee publiekelijk dat hij geen verantwoordelijkheid wil nemen voor Ruth en de familie van Elimelech. Hij doet afstand van meer dan alleen een stuk grond; hij laat een familie in de steek. Terwijl hij zijn sandaal overhandigt, moet hij zich bewust zijn van de blikken van de aanwezigen. Hoe kijken de stadsoudsten naar hem? Hoe zal dit in de gemeenschap worden herinnerd? Zijn naam wordt in de Bijbel niet genoemd, alsof hij uit de geschiedenis wordt gewist. Dit staat in schril contrast met Boaz, wiens naam juist tot in de generaties zal voortleven.

     Boaz neemt de sandaal aan, maar hij laat er geen twijfel over bestaan wat deze handeling betekent. Hij richt zich tot de oudsten en de mensen die toekijken: ‘U bent er vandaag getuige van dat ik van Naomi het gehele bezit van Elimelech en dat van Kiljon en Machlon koop.’ Hier is geen ruimte voor misverstanden. Dit is geen geheim contract, geen achterkamertjesdeal. Boaz handelt in volle openheid. Hij wil dat de gemeenschap weet wat hier gebeurt en dat dit een rechtsgeldige en bindende transactie is. Maar Boaz gaat nog een stap verder. Hij koopt niet alleen het land, maar hij neemt ook Ruth als vrouw. En hij motiveert zijn keuze heel bewust: ‘om de naam van haar overleden man voort te laten leven op zijn land’. Dit is het grote verschil tussen Boaz en de anonieme man. Waar de anonieme man enkel dacht aan winst en verlies, ziet Boaz het grotere plaatje: trouw aan de familie, trouw aan Ruth, trouw aan Gods principes. Opvallend is dat Boaz Ruth hier opnieuw ‘de Moabitische’ noemt. Hij zou ook kunnen zeggen ‘de weduwe van Machlon’, maar hij kiest ervoor haar afkomst te benadrukken. Dit maakt zijn daad des te krachtiger. Waar anderen Ruth misschien nog steeds zien als een buitenlandse, neemt Boaz haar volwaardig op in zijn huis. Dit is niet alleen een juridisch gebaar, het is een daad van liefde en genade.

     Deze scène bij de stadspoort is meer dan een zakelijke onderhandeling. Het is een spiegel voor hoe God werkt. De eerste losser had het recht om Ruth te nemen, maar hij wees haar af. Boaz had dat recht niet als eerste, maar hij koos ervoor om de verantwoordelijkheid op zich te nemen. Dit patroon zien we vaker in de Bijbel. Denk aan Jakob die de zegen krijgt in plaats van Esau, David die verkozen wordt boven zijn oudere broers,en uiteindelijk Jezus, die verworpen werd door de leiders van Zijn volk, maar werd aangesteld als de ware Koning. Boaz wordt in deze scène een voorafschaduwing van Jezus. Waar anderen zich terugtrekken, treedt Hij naar voren. Waar de eerste losser niet bereid was te verliezen, gaf Jezus alles op om verlossing te brengen. Zijn redding was niet beperkt tot Israël, maar strekte zich uit tot de hele wereld – net zoals Boaz zich niet beperkte tot zijn eigen volk, maar Ruth, de Moabitische, opnam in zijn familie.

     Nu de transactie is voltooid, verdwijnt de naamloze man uit beeld. Maar Boaz blijft. Hij heeft zijn keuze gemaakt en daarmee niet alleen Ruths toekomst veiliggesteld, maar ook zijn eigen plaats in Gods grotere plan. Dit moment in Betlehem zal later van immense betekenis blijken te zijn. Want uit dit huwelijk zal David geboren worden – en uiteindelijk Jezus, de ware Losser van de wereld. De stadspoort, waar recht werd gesproken en waar belangrijke beslissingen werden bekrachtigd, is in deze geschiedenis de plaats waar genade zichtbaar wordt. Boaz koos niet voor de weg van gemak, maar voor de weg van verantwoordelijkheid. En die keuze heeft eeuwige gevolgen gehad.

     Wat betekent dit voor ons? Misschien herkennen we onszelf soms in de naamloze losser: we aarzelen om verantwoordelijkheid te nemen, uit angst voor verlies. Maar Jezus nodigt ons uit om, net als Boaz, te leven in vertrouwen. Hij nodigt ons uit om niet te kiezen voor de veiligste weg, maar voor de weg van trouw, liefde en overgave. En wie weet wat voor eeuwige gevolgen onze keuzes kunnen hebben.

Ruth 4:11-12. De zegen van de oudsten en het volk 

De spanning bij de stadspoort neemt af. De juridische kwestie is opgelost, het losserschap is overgedragen en Boaz heeft zich publiekelijk verbonden aan Ruth. Maar voordat de menigte uiteengaat, gebeurt er nog iets dat de betekenis van deze gebeurtenis ver overstijgt. De oudsten en de aanwezigen spreken een zegen uit. Dit is niet zomaar een rituele afsluiting, maar een bevestiging van wat er gebeurd is – én een profetische uitspraak over wat nog zal komen: ‘De HEER geve dat de vrouw die in uw huis komt, zal zijn als Rachel en Lea, die beiden het huis van Israël groot hebben gemaakt.’ Dit is een buitengewone zegen, vol historische en theologische lading. Rachel en Lea zijn de stammoeders van Israël. Uit hen zijn de twaalf stammen voortgekomen, het volk van God. Door Ruth met hen te vergelijken, wordt zij geplaatst in het hart van Israëls geschiedenis. Dit is opmerkelijk, want Ruth is een Moabitische. Vanuit menselijk oogpunt zou zij nooit deel hebben uitgemaakt van deze lijn. Maar door deze woorden erkennen de mensen van Betlehem haar volledig als een van hen. De grenzen tussen ‘buitenstaander’ en ‘ingezetene’ verdwijnen. Dit is Gods genade in werking: Hij schrijft mensen in Zijn plan in die door anderen buitengesloten zouden worden.

     Het is goed om stil te staan bij wat deze woorden voor Ruth betekend moeten hebben. Dit was een gemeenschap waarin afkomst en familiegeschiedenis van grote waarde waren. Ruth had geen Israëlische wortels, geen rechtmatige claim op een plaats binnen het volk. En toch wordt zij hier, in het bijzijn van de oudsten en de hele gemeenschap, gezegend als een vrouw die van fundamentele betekenis zal zijn voor Israël. Het is een moment van bevestiging, van erkenning. Haar verleden in Moab doet er niet langer toe. Haar trouw, haar liefde en haar geloof maken haar tot een volwaardig deel van Gods volk.

     De zegen van de oudsten gaat verder: ‘Zodat ook u groot zult zijn in Efrata en uw naam in Betlehem zal voortbestaan.’ Deze woorden zijn gericht tot Boaz, maar hebben een bredere impact. De gemeenschap erkent dat deze verbintenis niet alleen een privézaak is, maar invloed zal hebben op de toekomst van Betlehem. Op dat moment kon niemand nog weten hoe groot die impact werkelijk zou zijn. Want wat hier in Betlehem gebeurt, zal generaties later opnieuw een rol spelen, als uit deze stad de ware Verlosser zal worden geboren.

     Dan volgt een tweede historische verwijzing: ‘Moge uw huis worden als het huis van Peres, de zoon van Tamar en Juda, en wel door de kinderen die de HEER u bij deze jonge vrouw zal geven.’ Waarom juist Peres? Dit is geen toevallige keuze. Peres was een voorouder van Boaz en zijn geboorte was het resultaat van een situatie die in veel opzichten doet denken aan die van Ruth. Peres’ weduwe Tamar was, net als Ruth, een vrouw die buiten de Israëlische erflijn dreigde te vallen. Net als Ruth was zij afhankelijk van een losser, maar werd zij aanvankelijk genegeerd. En net als Ruth speelde zij een cruciale rol in Gods plan om de lijn van Juda voort te zetten. Deze verwijzing verbindt het verhaal van Ruth met een groter patroon in de Bijbel: Gods werk in en door gebroken situaties. De verhalen van Rachel, Lea, Tamar en nu Ruth laten allemaal zien hoe God werkt door mensen die door de wereld niet altijd als ‘geschikt’ worden gezien. En dit patroon zal zich uiteindelijk voortzetten in Jezus. Hij zal geboren worden uit deze lijn, waarin outsiders en onverwachte personen steeds opnieuw een sleutelrol spelen.

     Wat hier gebeurt, is meer dan een mooie wens voor Boaz en Ruth. Dit is een moment van erkenning van Gods grotere werk. De oudsten van Betlehem spreken profetische woorden uit zonder dat ze de volle omvang ervan begrijpen. Zij zegenen een huwelijk, maar in werkelijkheid zegenen ze een bloedlijn die zal leiden tot de Messias. Het boek Ruth begon met verlies, met Naomi die haar man en zonen kwijtraakte en met Ruth die alles achterliet om haar te volgen. Nu, in deze woorden van zegen, wordt zichtbaar dat dit alles onderdeel was van een groter plan. Waar wij soms alleen de moeite en het verdriet zien, ziet God het eindresultaat. Waar wij denken dat we niets kunnen betekenen, heeft God al een plaats voor ons in Zijn geschiedenis. En zo is deze zegen niet alleen een zegen voor Ruth en Boaz, maar ook voor ons. Hoe vaak voelen wij ons buitenstaanders, mensen zonder wortels, zonder een duidelijke plaats? Ruth leert ons dat trouw en geloof belangrijker zijn dan afkomst en verleden. En de woorden die over haar werden uitgesproken, herinneren ons eraan dat God vaak werkt door degenen die de wereld over het hoofd ziet. De zegen is uitgesproken. De geschiedenis gaat verder. Maar wat hier in Betlehem gebeurde, draagt de belofte in zich van iets dat veel groter is dan de mensen daar op dat moment konden beseffen. Want uit deze verbintenis zal uiteindelijk Degene voortkomen die de hele wereld zal zegenen.

Ruth 4:13-15. Het huwelijk van Boaz en Ruth en Gods zegen 

De juridische plechtigheid is voorbij. De woorden die in de poort zijn gesproken, zijn bekrachtigd door de getuigen en de zegen is uitgesproken. Nu begint een nieuw hoofdstuk in het leven van Ruth en Boaz. De tekst beschrijft het eenvoudig maar veelzeggend: ‘Daarna nam Boaz Ruth bij zich, zij werd zijn vrouw, en hij sliep met haar.’ Er is geen uitgebreide beschrijving van een bruiloftsfeest of ceremoniële rituelen. De essentie van het huwelijk wordt hier weergegeven in één enkele zin: Ruth en Boaz worden man en vrouw. In het oude Israël was een huwelijk niet alleen een persoonlijke verbintenis, maar ook een maatschappelijke en religieuze daad. Het betekende stabiliteit, voortzetting van een familie en een teken van Gods zegen. Voor Boaz is dit huwelijk een daad van trouw – niet alleen aan Ruth, maar ook aan de familie van Elimelech. Voor Ruth is dit een moment van bevestiging. De vrouw die ooit als een vreemdeling uit Moab kwam, heeft nu een plaats en een toekomst in Israël.

     Dan volgt een opmerkelijke toevoeging: ‘De HEER liet haar zwanger worden en ze baarde een zoon.’ In deze korte zin wordt de centrale boodschap van het boek Ruth samengevat: Gods voorzienigheid. Tot nu toe is God in het verhaal grotendeels op de achtergrond gebleven. Hij heeft niet direct ingegrepen zoals in de tijd van de Richteren, maar hier wordt expliciet vermeld dat Hij de bewerker is van dit nieuwe leven. Deze opmerking is des te opvallender omdat Ruth al eerder getrouwd was met Machlon, maar in die tijd geen kinderen kreeg. Dit zou kunnen wijzen op onvruchtbaarheid. Maar nu, in haar huwelijk met Boaz, grijpt God in en schenkt haar een zoon. Dit patroon zien we vaker in de Bijbel. Sara, de vrouw van Abraham, moest jarenlang wachten op een zoon. Hanna, de moeder van Samuël, riep tot de Heer in haar onvruchtbaarheid en werd verhoord. Steeds weer zien we hoe God nieuw leven schenkt op momenten waarop menselijke hoop vervaagt. Hier, in het leven van Ruth, wordt datzelfde principe zichtbaar. Haar verhaal, dat begon in rouw en verlies, wordt nu getekend door een nieuw begin.

     Opmerkelijk is dat de tekst vervolgens de aandacht verlegt van Ruth naar Naomi. Terwijl Ruth de moeder van het kind is, zijn het de vrouwen uit de gemeenschap die Naomi aanspreken: ‘Geprezen zij de HEER, die jou vandaag iemand gegeven heeft die voor je zorgen zal.’ Dit is bijzonder. Naomi, die zich bij haar terugkeer uit Moab nog ‘Mara’ noemde, wat ‘bitterheid’ betekent (Ruth 1:20), wordt nu door haar omgeving herinnerd aan wat God voor haar heeft gedaan. De vrouwen prijzen niet Boaz, niet Ruth, maar de Heer. Dit herinnert ons eraan dat dit niet alleen een verhaal is over menselijke keuzes, maar over Gods leiding. Naomi keerde terug uit Moab met lege handen, haar toekomst leek uitzichtloos. Maar nu krijgt ze niet alleen een kleinzoon, maar ook de erkenning van de gemeenschap dat haar leven niet voor niets was.

     De vrouwen vervolgen hun lofprijzing: ‘Moge zijn naam in Israël blijven voortbestaan!’ Hier zien we de bredere betekenis van deze geboorte. Dit kind is niet zomaar een persoonlijke zegen voor Naomi; het is een belofte voor de toekomst. In het oude Israël was het voortbestaan van de naam van groot belang. Het betekende dat een familie niet vergeten werd, dat een nalatenschap bleef bestaan. Maar de vrouwen zeggen nog iets opvallends: ‘Hij zal je je levensvreugde teruggeven en je onderhouden als je oud bent, want je schoondochter, die je liefheeft en die meer waard is dan zeven zonen, heeft hem gebaard.’ Dit is een krachtig statement. In de oude cultuur werd het hebben van zonen als een grote zegen beschouwd. Maar hier wordt gezegd dat Ruth, een vrouw, meer waard is dan zeven zonen – het getal van volheid en volmaaktheid. Dit is niet alleen een erkenning van Ruths liefde en toewijding, maar ook een onderstreping van hoe God werkt. Waar menselijke conventies waarde toekennen aan mannelijke nakomelingen, draait Gods economie vaak alles om.

     Wat betekende dit moment voor Naomi? Het is moeilijk voor te stellen wat zij voelde toen zij dit kind in haar armen hield. De vrouw die dacht dat ze alles verloren had, houdt nu een kleinzoon vast die haar naam zal voortzetten. De vrouw die dacht dat God zich tegen haar had gekeerd, ontvangt nu een tastbaar teken van Zijn genade. Maar deze geboorte overstijgt Naomi’s persoonlijke verhaal. Dit kind, Obed, zal de grootvader worden van koning David. En uit zijn lijn zal uiteindelijk Jezus, de Messias, geboren worden. De vrouwen die bij Naomi staan, konden onmogelijk beseffen hoe ver hun woorden zouden reiken. Wat zij uitspraken als een zegen voor Naomi, zou uiteindelijk een zegen worden voor de hele wereld.

     Dit verhaal leert ons dat God vaak werkt door ogenschijnlijk kleine en onbeduidende gebeurtenissen. Een huwelijk, een geboorte, een gemeenschap die samenkomt om iemand te zegenen – dit zijn geen wereldschokkende gebeurtenissen, maar in Gods handen krijgen ze eeuwige betekenis. Ruth en Boaz leefden eenvoudig en trouw, zonder te weten dat hun keuzes zouden bijdragen aan Gods heilsplan. Misschien ervaren wij soms ook dat ons leven klein en onbetekenend lijkt. Misschien zien we alleen de moeite en niet de uitkomst. Maar Ruth leert ons dat trouw en liefde in Gods handen altijd vrucht dragen. Misschien niet onmiddellijk, misschien niet op de manier die wij verwachten, maar altijd volgens Zijn plan.

     De vrouwen van Betlehem prijzen God voor Naomi’s nieuw gevonden vreugde. En wij mogen meedoen in die lofprijzing. Want wat hier in Betlehem begon, zou uiteindelijk de wereld veranderen. Een klein kind, een herstelde familie, een nieuwe toekomst – en een lijn die zou leiden naar de Redder zelf.

Ruth 4:16-17. Naomi’s herstel en de geboorte van Obed 

Naomi, die zichzelf ooit ‘Mara’ noemde – bitterheid (Ruth 1:20) – houdt nu haar kleinzoon in haar armen. De vrouw die dacht dat de Heer haar met lege handen had teruggebracht, ontvangt nu een kind dat haar toekomst herstelt. Dit is een keerpunt, niet alleen in haar persoonlijke leven, maar ook in de lijn van Gods heilsplan.

     De tekst zegt: ‘Naomi nam de jongen op haar schoot en bleef hem vanaf dat moment verzorgen.’ Dit is een krachtig en symbolisch moment. In de Bijbel is het gebaar van een kind op de schoot nemen vaak een teken van acceptatie, zorg en bescherming. Denk bijvoorbeeld aan de moeder van Mozes die hem in een rieten mandje op de Nijl legde, waarna hij later werd aangenomen door de dochter van de farao (Exodus 2:5-10). In 2 Samuël 7:12-14 belooft God aan David dat zijn nageslacht bevestigd zal worden als Zijn kind: ‘Ik zal hem tot een vader zijn en hij zal Mij tot een zoon zijn.’ Hier zien we iets vergelijkbaars: Naomi, die haar eigen zonen had verloren, ontvangt nu een kind dat haar troost en toekomst geeft. Deze handeling is niet alleen emotioneel geladen, maar ook sociaal en juridisch van betekenis. Naomi is de grootmoeder, maar in de context van het losserschap en het herstel van de familie, wordt Obed in zekere zin als haar ‘zoon’ beschouwd. Dit betekent niet dat zij hem letterlijk adopteert, maar dat hij de naam en erfenis van haar familie voortzet. Dit is een bevestiging dat haar familie niet is uitgewist, zoals zij eerder vreesde.

     Daarna gebeurt iets bijzonders: ‘De buurvrouwen gaven hem zijn naam.’ In de Bijbel is naamgeving meestal een taak van de ouders, maar hier is het de gemeenschap die deze verantwoordelijkheid op zich neemt. Dit onderstreept dat de geboorte van Obed niet alleen een privéaangelegenheid is, maar iets wat heel Betlehem aangaat. Het dorp had Naomi’s rouw en bitterheid meegemaakt en nu vieren zij met haar de nieuwe zegen die zij heeft ontvangen. De naam die zij kiezen, ‘Obed’, betekent ‘dienaar’ of ‘aanbidder’. Dit is een veelzeggende naam. In de Bijbel heeft dienstbaarheid vaak een diepere, geestelijke betekenis. Obed wordt niet alleen een dienaar in de letterlijke zin – hij zal Naomi’s familie naam en toekomst geven – maar hij wordt ook een schakel in Gods grotere plan. Zijn naam wijst vooruit naar de ware Dienaar, Jezus Christus, die zichzelf volledig gaf om de wereld te verlossen (Jesaja 53:11: ‘Mijn rechtvaardige dienaar verschaft velen recht, hij neemt hun wandaden op zich’).

     De vrouwen roepen uit: ‘Naomi heeft een zoon gekregen.’ Dit is opmerkelijk, want biologisch gezien is Obed de zoon van Ruth en Boaz. Toch wordt hij als ‘zoon’ van Naomi beschouwd, omdat hij haar familie herstelt. Dit laat zien hoe het losserschap functioneert: het gaat niet alleen om juridische kwesties, maar ook om herstel, hoop en voortzetting van Gods beloften. En deze geboorte heeft grotere gevolgen dan de vrouwen van Betlehem op dat moment kunnen overzien. De tekst eindigt met een cruciale mededeling: ‘Hij is de vader van Isaï, die de vader is van David.’ Dit plaatst de geboorte van Obed in een veel groter perspectief. Dit kind, dat begint als een persoonlijk geschenk voor Naomi, zal de grootvader worden van koning David – en uiteindelijk de voorouder van Jezus, de Messias. Dit patroon zien we vaker in de Bijbel: ogenschijnlijk kleine, onopvallende gebeurtenissen blijken van enorme betekenis in Gods plan. Ruth en Boaz trouwden niet met het idee dat hun nakomelingen een koningslijn zouden voortbrengen. Naomi kon niet vermoeden dat haar verdriet zou worden omgekeerd tot een vreugde die eeuwen later nog zou doorwerken. Dit laat zien hoe Gods voorzienigheid werkt: Hij gebruikt de trouw en liefde van gewone mensen om Zijn grote plannen te verwezenlijken.

     Wat betekent dit voor ons? Soms voelen we ons als Naomi aan het begin van haar reis: leeg, zonder hoop, zonder perspectief. We zien alleen verlies en bitterheid. Maar dit verhaal laat zien dat God zelfs in de diepste pijn iets nieuws kan laten groeien. Misschien zien wij de vervulling nog niet, net zoals Naomi dat niet zag toen ze terugkeerde naar Betlehem. Maar God is altijd aan het werk, vaak op manieren die wij pas later zullen begrijpen. Herkennen wij Gods hand in de kleine dingen? Hebben we het geduld om te wachten op Zijn vervulling? En hoe kunnen wij, net als Ruth en Boaz, trouw zijn in de alledaagse keuzes, niet wetend welke eeuwige gevolgen ze kunnen hebben?

     De buurvrouwen zagen wat Naomi zelf misschien nog niet volledig kon bevatten: dat God haar had gezegend op een manier die zij nooit had kunnen bedenken. Soms hebben wij ook anderen nodig om ons eraan te herinneren hoe trouw God is. Daarom is gemeenschap zo belangrijk. We mogen elkaar wijzen op Gods werk, juist als we het zelf even niet zien.

     Naomi’s verhaal begon met verlies, maar eindigt met een kind op haar schoot. En dat kind draagt de belofte van iets veel groters. Wat begon als een persoonlijke zegen voor haar, werd een zegen voor Israël – en uiteindelijk voor de hele wereld.

     Gods werk stopt nooit. Waar wij een einde zien, begint Hij iets nieuws. Misschien ervaren wij dat nog niet. Misschien begrijpen wij nog niet hoe. Maar wie weet welke zegen al onderweg is?

Ruth 4:18-22. De geslachtslijn naar David

Het boek Ruth eindigt op een manier die op het eerste gezicht verrassend is: met een geslachtslijst. Na de dramatische en emotionele gebeurtenissen die we hebben gevolgd – de dood van Elimelech en zijn zonen, de trouw van Ruth, de zorg van Boaz en de geboorte van Obed – zou je een slot verwachten dat nog iets vertelt over Ruth of Naomi. In plaats daarvan krijgen we een reeks namen: ‘Dit zijn de nakomelingen van Peres: Peres verwekte Chesron, Chesron verwekte Ram, Ram verwekte Amminadab, Amminadab verwekte Nachson, Nachson verwekte Salmon, Salmon verwekte Boaz, Boaz verwekte Obed, Obed verwekte Isaï, en Isaï verwekte David.’ Op het eerste gezicht lijkt dit een abrupt en droog einde. Maar in de Bijbel zijn geslachtslijsten nooit zomaar een opsomming van namen. Ze vertellen een verhaal. Een geslachtsregister laat zien hoe Gods plan zich over generaties heen ontvouwt. Het verbindt het verleden met de toekomst en toont aan dat de geschiedenis niet toevallig verloopt, maar geleid wordt door Gods hand.

     De lijst begint met Peres, de zoon van Juda en Tamar (Genesis 38). Dat is opvallend. Waarom begint de lijst niet bij Abraham of bij Jakob? Peres was niet de oudste zoon van Juda, en toch speelt hij een cruciale rol in Gods plan. Zijn geboorte was omgeven door onrecht en ingewikkelde familieverhoudingen. Tamar, een Kanaänitische vrouw, werd door haar schoonvader Juda in de steek gelaten en moest zelf het recht op nageslacht afdwingen. Wat menselijk gezien een schandaal leek, gebruikte God om de lijn van de Messias te bouwen. Dit thema loopt als een rode draad door de geslachtslijst. Nachson, die in de lijst voorkomt, was een leider van de stam Juda ten tijde van de uittocht uit Egypte (Numeri 1:7). Salmon, zijn zoon, wordt in de genealogie van Matteüs 1 genoemd als de echtgenoot van Rachab, de voormalige prostituee uit Jericho. Dan volgt Boaz, die trouwde met Ruth, een Moabitische. Dit patroon is opvallend: steeds opnieuw worden mensen die buiten de gemeenschap van Israël stonden, door Gods genade opgenomen in de lijn van de Verlosser. Dit is een theologische kernboodschap van het boek Ruth. Ruth was een buitenstaander, een weduwe zonder toekomst. Maar God schreef haar in Zijn geschiedenis. Ze werd niet alleen gered, ze werd een schakelpunt in de komst van koning David. En niet alleen David – deze lijn zou uiteindelijk leiden tot Jezus Christus. De climax van de lijst is David, Israëls grootste koning. De implicatie is duidelijk: de hele geschiedenis die in het boek Ruth verteld wordt, had een veel grotere betekenis dan alleen het redden van Naomi’s familie. Het ging om Gods plan voor Israël en uiteindelijk voor de hele mensheid.

     Waarom is deze geslachtslijst zo belangrijk? Omdat het ons laat zien dat God werkt door de generaties heen. Wij zien vaak alleen onze eigen tijd, onze eigen zorgen, onze eigen keuzes. Maar dit slot herinnert ons eraan dat ons leven onderdeel is van een veel groter verhaal. De keuzes die Ruth en Boaz maakten, leken op dat moment eenvoudig: een daad van liefde, een daad van trouw. Maar die keuzes droegen bij aan Gods plan om de Messias in de wereld te brengen. Dit is een oproep tot vertrouwen. Hoe vaak zien wij alleen de moeilijkheden van vandaag? Hoe vaak denken wij dat onze keuzes onbeduidend zijn? Het boek Ruth leert ons dat trouw en gehoorzaamheid altijd vrucht dragen, ook als wij de uitkomst nog niet kunnen zien. Misschien lijkt jouw leven klein en zonder grote betekenis. Misschien worstel je met de vraag of jouw keuzes ertoe doen. Maar wie had gedacht dat een Moabitische vrouw, een weduwe zonder toekomst, een van de moeders zou worden van de koninklijke lijn van Israël?

     Gods wegen zijn hoger dan onze wegen. Wat begon als een verhaal over verdriet en rouw, eindigt in een lijn die leidt naar de komst van de Koning der koningen. Wat een hoopvolle boodschap! De vraag is: durven wij te vertrouwen dat God onze levens ook op die manier gebruikt? Durven wij trouw te blijven, zelfs als wij de grotere uitkomst nog niet zien?

     Het boek Ruth eindigt niet alleen met een lijst namen. Het eindigt met een belofte. De lijn van Peres, via Boaz en Obed, naar David en uiteindelijk naar Jezus, laat zien dat God werkt door gewone mensen, door kleine daden van trouw en door situaties die wij niet kunnen overzien. Dit is niet zomaar een geschiedenisles. Dit is een uitnodiging om Gods plan in ons eigen leven te vertrouwen.

Kernboodschap

De kernboodschap van Ruth 4:1-22 is: Gods trouw beweegt zich door generaties heen, vaak op manieren die wij niet kunnen overzien; Hij roept ons om voorbij ons eigen belang te kijken en in geloof keuzes te maken die, hoe klein ook, deel uitmaken van een veel groter plan dan wij ons kunnen voorstellen.

     De afsluiting van het boek Ruth laat ons zien hoe ogenschijnlijk alledaagse beslissingen een plaats krijgen in Gods grotere plan. De hele geschiedenis van Ruth draait om keuzes die op het moment zelf klein lijken, maar die op lange termijn een diepgaande impact hebben. De keuze van Naomi om terug te keren naar Betlehem. De keuze van Ruth om haar niet in de steek te laten. De keuze van Boaz om verantwoordelijkheid te nemen, terwijl een ander zich terugtrekt. En uiteindelijk de keuze van de gemeenschap om Ruth niet langer als vreemdelinge te zien, maar haar te omarmen als een volwaardig lid van Gods volk. 

     In dit bijbelgedeelte wordt duidelijk dat deze keuzes niet slechts een privékwestie waren, maar dat ze hun weerslag hadden op de loop van de geschiedenis. Wat begon als een individuele daad van trouw tussen twee weduwen, eindigt in een genealogie die leidt naar koning David – en uiteindelijk naar Jezus Christus. Dit laat iets fundamenteels zien over hoe God werkt: Hij beweegt door de generaties heen, soms op een manier die mensen op dat moment niet kunnen overzien. Voor Ruth en Boaz was hun huwelijk een daad van liefde en verantwoordelijkheid. Voor Naomi was de geboorte van Obed een teken van herstel. Maar in Gods plan betekende het veel meer. 

     Dit principe zien we vaker in de Bijbel. Abraham volgde Gods stem zonder te weten waarheen hij werd geleid. Jozef bleef trouw in Egypte, zonder te kunnen voorzien hoe hij Israël zou redden. David werd gezalfd als koning terwijl hij nog een herdersjongen was. En Maria aanvaardde haar roeping als moeder van Jezus, zonder te overzien hoe dit de wereld zou veranderen. Telkens weer laat God zien dat Zijn plannen niet alleen draaien om het hier en nu, maar dat ze zich uitstrekken over generaties heen. 

     Voor ons vandaag betekent dit dat ons leven deel uitmaakt van een groter geheel, ook als we dat niet altijd beseffen. De keuzes die we maken, de trouw die we tonen, de liefde die we geven – ze hebben een reikwijdte die verder gaat dan ons eigen bestaan. Soms zien we direct de gevolgen, maar vaak ook niet. Toch roept God ons op om niet alleen te leven voor wat tastbaar is, maar om keuzes te maken in het besef dat ze een plaats kunnen hebben in Zijn grotere plan. 

     Dit vraagt om geloof. Niet een geloof dat zich alleen richt op directe beloningen of zichtbare resultaten, maar een geloof dat durft te vertrouwen dat God werkt, zelfs wanneer wij het niet zien. Het betekent dat we voorbij ons eigen belang moeten kijken. De naamloze losser in Ruth 4:1-22 zag alleen wat hij kon verliezen en daarom verdween hij uit de geschiedenis. Boaz zag wat hij kon geven en daarom werd hij een schakel in Gods verlossingsplan. Dit plaatst een spiegel voor ons: leven we vooral gericht op wat iets ons oplevert of durven we in geloof te investeren in anderen, in gerechtigheid, in trouw – zelfs als we de uitkomst niet kennen? 

     Het boek Ruth begon met verlies, maar eindigt met toekomst. Dit is geen toeval, maar een patroon dat we in de hele Bijbel terugzien. Waar wij enkel onze beperkte realiteit zien, ziet God het geheel. Wat wij als klein en onbeduidend ervaren, kan in Zijn handen een schakelpunt worden voor iets groters. En dat is misschien wel de grootste uitdaging: durven we onze eigen controle los te laten en te vertrouwen dat zelfs de kleinste daden van trouw en liefde door God gebruikt kunnen worden op manieren die wij ons nooit hadden kunnen voorstellen?

Theologische reflectie

Nu we de kernboodschap van Ruth 4:1-22 hebben geformuleerd en uitgewerkt, richten we ons op de theologische reflectie. Dit onderdeel is bedoeld om de diepere spirituele en theologische lagen van dit bijbelgedeelte te verkennen. We kijken niet alleen naar wat de tekst zegt, maar ook naar wat het openbaart over God, hoe het verwijst naar Christus en wat het betekent voor ons geloofsleven. Daarnaast brengen we verbanden aan met andere bijbelgedeelten en onderzoeken we bredere theologische thema’s die in deze tekst doorklinken. Op deze manier ontdekken we hoe Ruth 4 niet alleen een historische vertelling is, maar een diepere boodschap bevat die nog steeds relevant is voor ons vandaag. 

Het karakter van God

Het slothoofdstuk van Ruth laat ons zien dat Gods trouw niet beperkt blijft tot individuen of een bepaald moment in de geschiedenis, maar dat Zijn plan zich uitstrekt over generaties. Dit is een fundamenteel aspect van Gods karakter: Hij is niet alleen betrokken bij onze persoonlijke levens, maar verweeft de levens van mensen in een groter geheel. We zien dit in de manier waarop God voorziet in Ruths en Naomi’s situatie, hoe Hij de wet van het losserschap benut om recht te doen en hoe Hij Ruth, een Moabitische vrouw, inschrijft in de koninklijke lijn van Israël. 

     Dit laat ons iets zien van Gods soevereiniteit. Hij werkt door menselijke keuzes heen en gebruikt situaties die op het eerste gezicht hopeloos lijken om iets nieuws tot stand te brengen. Naomi zag zichzelf als een vrouw die door God was verlaten, maar uiteindelijk wordt zij door haar kleinzoon Obed hersteld in vreugde. Ruth, die als een buitenstaander begon, wordt een voorouder van koning David. Wat wij vaak als eindpunt zien – verlies, rouw, teleurstelling – blijkt in Gods handen een nieuw begin te zijn. Dit weerspiegelt Gods manier van werken door de hele Bijbel heen: Hij herschrijft verhalen, herstelt wat gebroken is en brengt nieuw leven voort waar de mens alleen leegte ziet. 

     Daarnaast openbaart dit bijbelgedeelte Gods genade en inclusiviteit. Waar Israël zich vaak afsloot voor andere volken, kiest God ervoor om juist een Moabitische vrouw op te nemen in Zijn verlossingsplan. Dit wijst vooruit naar de manier waarop Jezus mensen buiten Israël zou betrekken bij Gods Koninkrijk. Ruth was in de ogen van velen een vreemdelinge, maar in Gods ogen een vrouw van geloof en trouw. Dit laat zien dat God niet kijkt naar afkomst of status, maar naar het hart van mensen. Zijn genade is groter dan menselijke beperkingen. 

De verwijzing naar Christus

De rol van Boaz in Ruth 4:1-22 wijst op een diepere werkelijkheid die in het Nieuwe Testament vervuld wordt in Christus. Boaz treedt op als losser, iemand die verantwoordelijkheid neemt en zijn rechten gebruikt om een familie te redden. Dit is een krachtig beeld van Jezus, die kwam om mensen te verlossen, niet alleen uit financiële nood of sociale uitsluiting, maar uit de diepste gebrokenheid: zonde en dood. 

     Wat Boaz doet, is meer dan een juridische handeling. Hij kiest vrijwillig om Ruth op te nemen in zijn familie en haar nageslacht veilig te stellen. Dit wijst vooruit naar de manier waarop Jezus mensen uit alle volken en achtergronden opneemt in Gods familie. Net als Boaz nam Hij de verantwoordelijkheid die anderen afwezen. Waar de anonieme losser terugdeinsde uit angst voor verlies, gaf Jezus alles op om ons los te kopen. Dit laat zien dat ware verlossing geen kwestie is van gemak of eigenbelang, maar van zelfopoffering en liefde. 

     Daarnaast wordt de betekenis van dit bijbelgedeelte nog sterker als we het genealogische slot lezen. Obed wordt de grootvader van David en uit deze lijn zal de Messias voortkomen. Dit betekent dat dit bijbelgedeelte niet alleen een verhaal is over liefde en herstel, maar ook een essentieel onderdeel van Gods reddingsplan voor de hele mensheid. Jezus werd geboren in Bethlehem, dezelfde stad waar Ruth en Boaz samenkwamen. Hij werd geboren in een lijn waarin buitenstaanders zoals Ruth en Rachab een rol speelden, wat opnieuw Gods genade en inclusiviteit onderstreept.

Relevantie voor ons geloofsleven

Ruth 4:1-22 daagt ons uit om anders naar ons eigen leven te kijken. Vaak willen we onmiddellijk resultaat zien van onze keuzes en verwachten we dat Gods leiding direct zichtbaar is. Maar dit bijbelgedeelte laat zien dat Gods plannen zich over langere tijd ontvouwen. Ruth en Boaz wisten niet dat hun huwelijk zou leiden tot de geboorte van David en uiteindelijk Jezus. Zij leefden gewoon hun leven in trouw en gehoorzaamheid en God gebruikte dat voor iets veel groters. 

     Dit betekent dat ons geloofsleven niet alleen draait om de vraag wat God vandaag voor ons doet, maar ook om het vertrouwen dat Hij ons leven inschrijft in een groter verhaal. Dit vraagt geduld en geloof. Misschien zien wij niet direct de vrucht van onze keuzes, maar als we in trouw en liefde leven, kan God die gebruiken op manieren die wij niet overzien. 

     Het boek Ruth leert ons ook iets over hoe wij omgaan met mensen die anders zijn dan wij. Ruth werd als Moabitische niet vanzelfsprekend geaccepteerd in Israël, maar Boaz en de gemeenschap van Betlehem kozen ervoor om haar niet als buitenstaander te behandelen. Dit roept ons op om onze eigen vooroordelen te onderzoeken. Zijn wij bereid om mensen te verwelkomen en in hen Gods werk te zien, ook als ze van een andere achtergrond zijn dan wij? 

Verband met andere bijbelteksten

De thema’s van Ruth 4:1-22 vinden we op meerdere plekken in de Bijbel terug. Een belangrijke parallel is Genesis 50:20, waar Jozef zegt: ‘Jullie hadden kwaad tegen mij in de zin, maar God heeft dat ten goede gekeerd.’ Dit principe zien we ook in Ruth: wat begon als een tragisch verhaal van verlies en armoede, wordt door Gods voorzienigheid omgevormd tot een verhaal van hoop en toekomst. 

     Daarnaast sluit het losserschap van Boaz aan bij de rol van Jezus als onze Verlosser. In Jesaja 59:20 wordt de Messias aangekondigd als de Verlosser die naar Sion zal komen. In het Nieuwe Testament wordt dit verder uitgewerkt in Titus 2:14, waar staat dat Jezus zichzelf voor ons heeft gegeven om ons vrij te kopen van alle zonde. Het idee van losserschap is dus niet alleen iets uit de tijd van Boaz, maar een patroon dat uiteindelijk in Christus wordt vervuld. 

     Een ander relevant bijbelgedeelte is Matteüs 1, waar Ruth expliciet genoemd wordt in de geslachtslijn van Jezus. Dit laat zien dat haar verhaal niet slechts een losstaande geschiedenis is, maar een integraal onderdeel van Gods reddingsplan. Het toont aan dat God geen volmaakte mensen kiest, maar gewonde, buitenstaanders en vreemdelingen gebruikt om Zijn Koninkrijk te bouwen. 

Andere theologische thema’s

Een belangrijk thema in Ruth 4:1-22 is trouw. Dit zien we terug in Boaz, die zijn verantwoordelijkheid neemt, in Ruth, die vasthoudt aan haar keuze voor Naomi en in God, die trouw blijft aan Zijn beloften. Dit roept ons op tot een leven van trouw, niet alleen aan God, maar ook aan de mensen om ons heen. Ware liefde en geloof zijn niet vluchtig, maar worden zichtbaar in daden van trouw, zelfs wanneer het ons iets kost. 

    Daarnaast staat verlossing centraal. Boaz’ bereidheid om Ruth te lossen, symboliseert de manier waarop Jezus ons loskoopt van onze schuld. Verlossing is geen koude juridische transactie, maar een daad van liefde die iemand vrijwillig op zich neemt. Dit laat zien dat Gods verlossing geen abstract concept is, maar een persoonlijke daad van opoffering en genade. 

     Tot slot zien we in dit bijbelgedeelte hoe Gods leiding vaak verborgen is. Zijn naam wordt nauwelijks expliciet genoemd in het hoofdstuk, maar Zijn werk is overal zichtbaar. Dit herinnert ons eraan dat God niet altijd ingrijpt met wonderen of spectaculaire tekenen, maar dat Hij werkt door mensen, door relaties en door alledaagse keuzes. Zijn hand is zichtbaar in het gewone leven, en dat is misschien wel de grootste bemoediging die dit bijbelgedeelte ons geeft.

Praktische toepassing

Het verhaal van Ruth 4:1-22 roept op tot een leven van trouw, overgave en een perspectief dat verder reikt dan ons eigen belang. Het laat zien dat God ons inschrijft in een groter verhaal, zelfs wanneer we dat zelf niet altijd zien. Hoe kunnen wij dit vertalen naar ons leven vandaag? Hier volgen vier concrete richtlijnen die ons helpen om de geest van dit bijbelgedeelte praktisch toe te passen in het dagelijks leven. 

1. Zie jezelf als onderdeel van een groter verhaal en leef daar ook naar.

Veel mensen ervaren hun leven als een aaneenschakeling van losse gebeurtenissen. We maken keuzes op basis van wat op dat moment het beste lijkt, zonder stil te staan bij de diepere betekenis ervan. Ruth en Boaz wisten niet dat hun handelen invloed zou hebben op de komst van de Messias. Toch leefden ze alsof hun daden ertoe deden – en dat deden ze ook. Dit roept ons op om na te denken over de lange termijn: hoe beïnvloeden onze keuzes niet alleen onszelf, maar ook anderen? Een praktische manier om dit toe te passen, is door bewuster om te gaan met je relaties en verantwoordelijkheden. Vraag jezelf af: hoe draagt mijn werk, mijn vriendschap, mijn manier van omgaan met anderen bij aan iets dat verder reikt dan mijn eigen belang? Misschien betekent dit dat je bewuster mentor wordt voor iemand die jonger is dan jij of dat je in je werk kiest voor integriteit, zelfs als niemand kijkt. Misschien betekent het dat je stopt met het najagen van korte termijn geluk en in plaats daarvan kiest voor iets dat een diepere waarde heeft, zoals het bouwen aan duurzame relaties of het investeren in iets dat pas op lange termijn vrucht draagt. 

2. Wees een ‘losser’ voor anderen door verantwoordelijkheid te nemen waar anderen afhaken.

De naamloze losser in Ruth 4:1-22 had de kans om verantwoordelijkheid te nemen, maar trok zich terug toen hij besefte dat het hem iets kon kosten. Boaz daarentegen stapte naar voren, ondanks de risico’s. Dit principe kunnen wij toepassen door verantwoordelijkheid te nemen in situaties waarin anderen liever wegkijken. Dat kan betekenen dat je iemand helpt die vastzit in een lastige situatie, zonder daar direct iets voor terug te verwachten. Misschien betekent het dat je opkomt voor iemand die niet gehoord wordt of dat je een collega steunt die door anderen wordt genegeerd. Het kan ook betekenen dat je kiest voor eerlijkheid, zelfs als dat ongemakkelijk is. Waar in jouw leven kun jij een ‘losser’ zijn? Waar kun jij in plaats van af te haken juist verantwoordelijkheid nemen? Dit kan ook iets kleins zijn. Misschien is er iemand in je omgeving die altijd als laatste wordt gekozen, die vaak over het hoofd wordt gezien of die geen stem heeft in groepsgesprekken. Door diegene wél een plek te geven, wél te luisteren en wél de moeite te nemen, laat je zien dat Gods liefde zichtbaar wordt door kleine daden van trouw.

3. Verwelkom de vreemdeling in je leven en doorbreek grenzen.

Ruth was een buitenstaander, een Moabitische, iemand die niet paste binnen de gangbare verwachtingen. Toch werd zij volledig opgenomen in Gods plan. Dit betekent dat Gods Koninkrijk groter is dan de grenzen die wij soms onbewust hanteren. Ruth 4:1-22 daagt ons uit om na te denken over de mensen die wij als ‘buitenstaanders’ zien. Wie vermijden wij? Wie horen niet in onze gebruikelijke kring? En wat betekent het om hen, net als Boaz, ruimte te geven? Concreet kan dit betekenen dat je ervoor kiest om een gesprek aan te knopen met iemand buiten je gebruikelijke sociale groep. Misschien is er iemand in je buurt die weinig contact heeft met anderen, iemand op je werk die vaak genegeerd wordt of een vluchteling die probeert een nieuw leven op te bouwen. Dit kan ook betekenen dat je bewust je eigen vooroordelen onder de loep neemt. Durf jij vriendschap te sluiten met mensen die totaal anders zijn dan jij? Durf jij iemand te steunen die door anderen wordt afgewezen? Een eenvoudige uitdaging: kies één persoon in je omgeving met wie je normaal gesproken weinig contact hebt en maak bewust ruimte voor diegene. Misschien betekent het dat je hem of haar uitnodigt voor een maaltijd, misschien betekent het dat je oprechte interesse toont in zijn of haar leven. Dit zijn geen grootse daden, maar juist in deze kleine momenten wordt de geest van dit bijbelgedeelte zichtbaar.

4. Zie Gods werk in het alledaagse en leef met open ogen.

Een van de meest opvallende dingen aan het boek Ruth is dat er geen groot wonder plaatsvindt. Er is geen spectaculaire openbaring, geen engel die verschijnt, geen bovennatuurlijk ingrijpen. En toch werkt God in elk detail van het verhaal. Dit is een krachtige les: God is niet alleen aanwezig in de bijzondere momenten, maar juist in het alledaagse. Hoe vaak missen wij Gods hand omdat we alleen zoeken naar het spectaculaire? Ruth 4:1-22 daagt ons uit om anders te kijken. Waar zien wij Gods voorzienigheid in de gewone dingen van het leven? In een toevallige ontmoeting die geen toeval blijkt te zijn, in een klein gebaar dat op het juiste moment komt, in de trouw van een vriend of familielid die er altijd is? Een praktische manier om dit toe te passen, is door dagelijks een moment te nemen om stil te staan bij waar je Gods aanwezigheid ziet. Dit kan in de natuur zijn, in een onverwachte vriendelijkheid, in de schoonheid van een klein gebaar. Het betekent ook dat we ons leven niet alleen evalueren op basis van grote mijlpalen, maar dat we leren te waarderen hoe God werkt in het gewone. Een oefening die hierbij kan helpen, is het bijhouden van een ‘voorzienigheidsdagboek’. Schrijf elke dag één moment op waarin je iets zag van Gods leiding, zorg of liefde, hoe klein ook. Dit helpt je om anders te kijken en te beseffen dat Gods hand vaak veel zichtbaarder is dan we denken. 

Ruth 4:1-22 laat zien dat God werkt door gewone mensen, door alledaagse keuzes en door situaties die op het eerste gezicht onopvallend lijken. Door deze principes toe te passen in ons dagelijks leven, gaan we anders kijken naar de manier waarop wij leven en hoe wij deel uitmaken van een groter geheel. Dit vraagt van ons om met een lange termijn visie te leven, verantwoordelijkheid te nemen waar anderen afhaken, de vreemdeling te verwelkomen en Gods hand te herkennen in het gewone. Juist in deze alledaagse trouw wordt zichtbaar dat Gods Koninkrijk niet alleen iets is van de toekomst, maar ook van het hier en nu.

Afsluiting

Laten we nog even terugkeren naar de inleiding. Jeroen stond in zijn nieuwe boekhandel. Het was niet wat hij voor ogen had gehad toen hij jaren geleden zijn droom begon. De ruimte was kleiner, de locatie minder prominent, maar de klanten kwamen nog steeds. De geur van boeken vulde de lucht en aan de leestafel zaten bekende gezichten. Hij keek om zich heen en besefte iets wat hij eerder niet had willen zien: dit was geen verlies, dit was redding. Pieter had gedaan wat hij zelf niet kon. Hij had hem verlost uit een uitzichtloze situatie en door die ene daad was er een nieuwe toekomst ontstaan. 

     Hoe vaak willen we alles zelf oplossen? Hoe vaak worstelen we in ons eentje, uit angst om afhankelijk te zijn? Ruth en Naomi hadden geen controle over hun situatie. Ze waren afhankelijk van een losser – iemand die voor hen wilde opstaan en verantwoordelijkheid wilde nemen. De eerste losser keek weg, maar Boaz stapte naar voren. En dat maakte het verschil tussen een afgesloten hoofdstuk en een nieuw begin. 

     Ook in ons leven stuurt God mensen op ons pad die voor ons een losser kunnen zijn. Soms herkennen we hen pas achteraf, als we beseffen hoe een onverwachte daad van vriendelijkheid of hulp ons gered heeft. Maar net zoals Boaz opkwam voor Ruth, roept dit verhaal ons ook op om zelf die losser te zijn voor anderen. Om niet weg te kijken wanneer we zien dat iemand in nood is, maar verantwoordelijkheid te nemen, zelfs als dat iets van ons vraagt. 

     Gods plan voltrekt zich niet altijd via wonderen of spectaculaire ingrepen. Soms komt verlossing in de vorm van een persoon die op het juiste moment opstaat en zegt: ‘Ik zal dit doen.’ Dat is het hart van Ruth 4:1-22. En dat is het hart van het evangelie. Want uiteindelijk is Jezus de ware Losser. Hij kwam om datgene te doen wat wij zelf niet konden: ons redden, ons een plaats geven in Gods familie, ons een toekomst geven die verder reikt dan wij kunnen zien. 

     Misschien sta je vandaag op een kruispunt. Misschien voel je je zoals Naomi en Ruth: vastgelopen, zonder perspectief. Of misschien ben jij in de positie van Boaz en wacht er iemand op jou om op te staan en een verschil te maken. Hoe dan ook, God werkt. Zijn trouw is zichtbaar in de alledaagse dingen, in de gewone mensen, in de onverwachte helpers. Vergeet niet: Gods redding komt soms op manieren die je niet had verwacht. Hij schrijft jouw verhaal in Zijn grotere plan en je mag daarop vertrouwen. Zoals in de Psalmen geschreven staat: ‘Moge de HEER een burcht zijn voor de verdrukte, een burcht in tijden van nood. Wie uw naam kent, kan op U vertrouwen, U verlaat niet wie U zoeken, Heer’ (Psalm 9:10-11).

     Ga deze week in de wetenschap dat God met je meegaat. Hij is jouw Losser en Hij roept je om in diezelfde geest van trouw en liefde te leven. Misschien wacht er wel iemand op jou om op te staan.

Reflectievragen

1. Wat betekent het voor jou dat Gods redding soms komt via mensen die Hij op je pad brengt en hoe reageer jij wanneer iemand jou hulp aanbiedt?
2. Ben je weleens in een situatie geweest waarin je alles zelf wilde oplossen, maar uiteindelijk afhankelijk bleek te zijn van iemand anders? Hoe heeft dat je kijk op vertrouwen en gemeenschap beïnvloed?
3. Boaz koos ervoor om verantwoordelijkheid te nemen waar de eerste losser zich terugtrok. Herken je situaties waarin jij hebt weggekeken terwijl je misschien een verschil had kunnen maken?
4. Welke mensen in jouw leven hebben een ‘losser’-rol vervuld door op een cruciaal moment voor jou op te staan? Hoe zou je jouw dankbaarheid naar hen kunnen tonen?
5. Waar in jouw omgeving zie je iemand die wacht op een ‘losser’, op iemand die opstaat en verantwoordelijkheid neemt? Hoe zou jij op een praktische manier in die rol kunnen stappen?

Copyrights Marjolein Gommers